کوبا؛
کشوری مجمع الجزایری در میان دریای کاراییب و آتلانتیک شمالی ، با حدود 110,861 کیلومتر مربع  و جمعیتی حدودا 13 میلیون نفر.
بخاطر ساحلی بودن ، آب و هوای نیمه گرمسیری دارد و پایتخت کوبا هاوانا ست (درگویش محلی لاهابانا .) با زبان رسمی اسپانیایی.

در واقع تاریخ کوبا پر بوده از سلطه و استعمار کشورهای دیگر نظیر اسپانیا، بریتانیا و امریکا.
دیه گولاسکز اسپانیایی از سال 1511 به حکومت کوبا منصوب شد و سانتیاگودوکوبا را پایتخت قرار داد .
کشت نیشکر و همچنین توتون  از سالهای آخر قرن 15 در کوبا رواج پیدا کرد و بومیان سرخ پوست کوبایی در مزارع نیشکر و توتون و معادن طلا به کار گرفته شدند. البته در جریان اشغال جزیره و همینطور کار اجباری در مزارع و معادن بخش بزرگی از بومی های کوبا از بین رفتند( تا 90 درصد آنها) و به همین خاطر حدودا از سال 1523 میلادی ورود برده های سیاه پوست آفریقایی برای کار در کوبا شروع شد و جمعیت امروزه کوبا عمدتا سفیدپوستان اسپانیایی تبار، دورگه های اسپانیایی-آفریقایی و همینطور بازماندگان برده های سیاهپوست هستند.
در سراسر قرون 17 و 18 ، کوبا اهمیت ویژه ای برای اروپا پیدا کرده بود چون در واقع آخرین بندر خروج غنائم استعمارگران از قاره آمریکا به اروپا بود .

تا سال 1776 ، امریکا به عنوان مستعمره بریتانیا بود و در چهارم جولای این سال سیزده ایالت این کشور استقلال خود از بریتانیا و تشکیل کشور جدید ایالات متحده امریکا را اعلام کردند . البته جنگ انقلاب امریکا بین سالهای  1775 تا 1783 ادامه داشت و طی این سالها تنش های جدی بین امریکا و بریتانیا وجود داشت منجمله تشکیل حزب چای بوستون (tea party) که در واقع اعتراضی بود به قانون چای که به شرکت هندشرقی بریتانیا حق فروش انحصاری چای در 13 ایالت مستعمراتی امریکا را می داد و طی این اعتراض ، امریکایی ها خریدن چای را تحریم کردند. نهایتا با انعقاد معاهده پاریس در سال 1783 جنگ رسما خاتمه پیدا کرد و حاکمیت ایالات متحده رسمیت پیدا کرد.  امریکا بعد از کسب استقلال، توجه خود را بر روی کوبا متمرکز کرد و بسیار تمایل داشت که کوبا را نیز  با توجه به فاصله بسیار نزدیکش با امریکا (فاصله 150کیلومتری با ساحل فلوریدا) به عنوان یکی از ایالات خود مبدل کند ، البته ثروت زیاد سرزمین کوبا نیز روی این تمایل امریکا تاثیر بزرگی داشت و  دکترین مونرو به وضوح بیانگر این خواسته امریکا بود. جیمز مونرو ، پنجمین رییس جمهور امریکا ، دکترین سیاسی مونرو (Monroe Doctorine) را در سال 1823 ارایه داد که مخالف استعمار یا دخالت قدرتهای اروپایی در کشورهای تازه استقلال یافته  قاره آمریکا بود و اینکه هیچ قدرت اروپایی حق ندارد که کشورهای قاره امریکا را به چشم مستعمره بنگرد. جیمز مونرو معتقد بود که کوبا بالاخره طی یک فرآیند طبیعی به امریکا ملحق میشود و این عقیده در کل قرن 19 در امریکا پایدار بود.
در این دوران برده داران کوبایی کاملا موافق پیوستن به امریکا بودند چون قانون برده داری در اروپا در حال منسوخ شدن بود ولی در بعضی ایالات امریکا همچنان برقرار بود .

 

انقلاب امریکا  بر روشنفکران کوبایی تاثیر زیادی گذاشت و آرزوی کسب استقلال را در آنها به وجودآورد و نخستین قیام های کوباییان علیه اسپانیایی ها در سال 1868 توسط یک زمین دار بزرگ به نام دسپیدس انجام شد و اعتراض اولیه اش به بحث مالیات های بالا بود . وی بردگان خود را آزاد کرد و مردم را به انقلاب علیه اسپانیا فراخواند. اسپانیایی ها شروع به  مقابله و سرکوب این شورش کردند و حتی نودهزار اسلحه از امریکا خریدند که این موضوع در حافظه تاریخی کوبایی ها در خصوص حس خشم از امریکا نقش بست . این جنگها حدود 10 سال طول کشید و در سال 1978 توافقی بین کوبایی ها و اسپانیا صورت گرفت ولی به دلیل عدم تعهد اسپانیا دوباره در سال 1895 جنگ شروع شد و در همین دوران بود که خوزه مارتی که بعدها مهمترین الهام بخش فیدل کاسترو در انقلاب کوبا شد ، وارد عرصه مبارزه شد . خوزه مارتی در سال 1853 در خانواده ای اسپانیایی در کوبا به دنیا آمد و کاملا مخالف دولت استعمارگر اسپانیا بود . به همین خاطر توسط دولت به اسپانیا تبعید شد و در ادامه به امریکا رفت و در آنجا حزب انقلابی کوبا (CRP)  را بنیان نهاد و دوباره به کوبا برگشت و جنگی چریکی علیه دولت اسپانیا را شروع کرد که البته در همان سال 1895 به قتل رسید. مارتی به شدت امریکاستیز بود و معتقد بود که باید از پیشروی امریکا به جزایر آنتیل جلوگیری کرد  و این دیدگاه مارتی ، بعدها چراغ راه فیدل کاسترو شد.

 

در سال 1898 ، دولت اسپانیایی حاکم در کوبا ، یک رزم ناو امریکایی در بندر هاوانا را مورد هدف قرار داد و منفجر کرد و بعد از این اتفاق ، آمریکا به اسپانیا اعلان جنگ کرد و از استقلال طلبان کوبایی حمایت کرد و توانست اسپانیا را شکست دهد و نهایتا معاهده صلح پاریس در سال 1898 بین امریکا و اسپانیا منعقد شد که طی آن استقلال کوبا به رسمیت شناخته میشد . البته شاید بتوان گفت که این واقعه چندان به مذاق کوبایی های انقلابی خوش نیامد .چون از سویی بیرون راندن اسپانیا به نام امریکا تمام شد در حالیکه کوبایی ها دهه ها بود که در حال جنگ برای کسب استقلال بودند و از سوی دیگر ، این معاهده صلح به نوعی جابجایی استعمار کوبا از اسپانیا به امریکا تلقی میشد. در سال 1902 جمهوری کوبا تاسیس شد ولی عملا تا چنددهه بعدی همه امور کوبا تحت نظر مستقیم امریکا بود و دولت ها در کنترل آن .
در سال 1933 کودتایی نظامی رخ داد و ژنرالی به نام باتیستا ، قدرت رو در دست گرفت و دو دوره پشت سرهم رییس جمهور شد .باتیستا، بعد از فاصله ای یک دوره ای ، دوباره کاندیدای ریاست شد ولی چون حدس می زد که اینبار خبری از پیروزی نیست دست به کودتا زد و مجددا حکومت رو به دست گرفت.
در واقع این کار باتیستا را می توان مقدمه انقلاب کوبا دانست چون فیدل کاسترو قصد داشت به طور قانونی نامزد ریاست جمهوری شود ولی وقتی با کودتا مواجه شد ایده انقلاب در او شکل گرفت.

 

 

 

 

بهتر است که در اینجا کمی به عقب برگردیم و نگاهی کوتاه و اجمالی داشته باشیم به زندگی فیدل کاسترو تا پیش از انقلاب کوبا . فیدل در سال 1926در کوبا ، از پدری اصالتا اسپانیایی ( که از ایالت گالیسیای اسپانیا به کوبا مهارجت کرده بود) و مادری دورگهء اسپانیایی-کوبایی به دنیا آمد. پدر، زمین داری ثروتمند بود و فیدل از کودکی در رفاه کامل زندگی می کرد. او برای ادامه تحصیل به شهر سانتیاگو رفت و نهایتا در رشته حقوق از دانشگاه هاونا فارغ التحصیل شد .
فیدل از همان ابتدا خود را شاگرد خوزه مارتی می دانست و در نتیجه گرایش امریکاستیزی داشت. فیدل در سال 1948 با یکی از همکلاسی هایش به نام میرتا ازدواج کرد و فرزندش فیدلیتو به دنیا آمد که البته این ازدواج 5 سال بیشتر دوام نداشت. کاسترو در طول زندگی اش دو ازدواج رسمی داشت ولی روابط عاطفی پنهان زیادی نیز وجود داشت.
در دوران دانشجویی به عضویت حزب مردم کوبا (حزب ارتدوکسو) درآمد و از همان دوران فعالیت جدی خود را بر علیه امپریالیسم شروع کرد.
حال، بعد از اشاره ای کوتاه به زندگی فیدل دوباره از آنجا ادامه می دهیم که در سال 1953 بعد از کودتای باتیستا ، فیدل در 26 جولای همان سال در یک کودتا ، موسوم به جنبش M26 علیه باتیستا شرکت کرد که با شکست مواجه شد. کودتاچیان بعد از تشکیل دادگاه و سپری کردن مدت کوتاهی در زندان توسط باتیستا عفو و آزاد شدند چون باتیستا باور داشت که فیدلیست ها دیگر تهدیدی برای او نیستند. فیدل و همراهانش به مکزیک رفتند ولی همان موقع اعلام کرد که :

" من کوبا را ترک می کنم چون همه راههای مسالمت آمیز به سوی من بسته شده و متاسفانه دیکتاتوری قصد دارد که بر مسند قدرت بماند . ولی صبر مردم هم حدی دارد و زمان گرفتن حق و حقوق فرارسیده . "

 

فیدل و اعضای گروهش به مکزیک رفتند و شروع به آماده نمودن خود برای بازگشت دوباره به کوبا نمودند. در همین دوران بود که ارنستو چگوارا، پزشک چریک آرژانتینی نیز به گروه پیوست . چه گوارا طرفدار کمونیسم بودو شاید بتوان گفت که نقشی پررنگ و کلیدی در گرایش فیدل به کمونیسم داشت . در نوامبر 1956، فیدل و اعضای گروهش از طریق مسیر دریایی به کوبا حمله کردند ولی بعد از کشته شدن تعداد زیادی از فیدلیست ها و مورد تهاجم قرار گرفتن توسط هواپیماهای دولتی باتیستا، دوباره شکست خوردند . فیدل و تعداد بسیار اندکی از افرادش جان سالم به در بردند و به کوههای سیئرا مائسترا رفتند و به آماده سازی و فعالیت های چریکی خود ادامه دادند و نهایتا در ژانویه 1959 به هاوانا آمدند ، در دوره ای که دولت وقت کوبا بخاطر فساد و مشکلات عدیده درونی دچار مشکلات جدی بود. اینبار باتیستا بدون هیچ مقاومتی با خانواده خود به جمهوری دومنیکن گریخت و شورشیان پیروزمندانه وارد هاوانا شدند .

 

 

 

رویای ناممکن فیدل به وقوع پیوسته بود و از آنجا که شخصیتی کاریزماتیک و تاثیرگذار داشت ، در این مدت توانسته بود که بین مردم نیز مقبولیتی کسب کند. فیدل بعد از پیروزی ادعا می کرد که می خواهد کشور را پاکسازی کند و با همین رویکرد، شروع به حذف رقبای بالقوه اش در رهبری نمود . کاسترو از همان ابتدا به وضوح به تک رهبری بودن انقلاب اعتقادداشت و هیچ تمایلی به تشکیل هیات مدیره انقلاب نداشت و همین موضوع زمینه ساز اختلاف او با برخی از یارانش شد که با تک رهبری بودن انقلاب مخالف بودند و حتی بسیاری از آنها را اعدام و تبعید کرد . در واقع فیدل علاوه بر قلع و قمح ژنرالهای دولت باتیستا، بسیاری از کسانی که جزء انقلابیون بودند و سالها شانه به شانه او برای پیروزی انقلاب جنگیده بودند را نیز با محاکمه های بی پایه و اساس و تحت عنوان پاکسازی کشور از میان برداشت. اصولا پدیده انقلاب ، به خودی خود اوج خشونت است و اکثر انقلابهای تاریخ در بستر خشونت متولد می شوند و در بستر خشونت رشد می کنند و ادامه پیدا میکنند و احساس ناامنی ای که اکثر رهبران انقلاب ها دارند ، آنها را به سمت حذف فوری مخالفانشان و خشونت سوق میدهد. در آن زمان کاسترو تأکید داشت که ایدئولوژی او قبل از هر چیز کوبایی است و با هدف رفاه اجتماعی مردم کوبا و به دنبال کمونیسم یا مارکسیسم نیست در صورتیکه بعدها ، خلاف آن مشخص شد و کاملا کوبایی کمونیسم تشکیل داد. فیدل کاسترو از همان ابتدا قصد صدور انقلابش به سایر کشورهای جهان سوم را داشت ، بخصوص کشورهای امریکای جنوبی. فیدل قانون اصلاحات ارضی را اعمال کرد و مالکیت اراضی خصوصی را دولتی و ملی نمود و سازمانی تحت عنوان سازمان ملی اصلاحات اراضی تاسیس کرد و خودش رییس آن شد . در واقع در دوران بعد از انقلاب ، فیدل هرچند رییس جمهور نبود ولی رییس پنهان کوبا بود و اوبود که رییس جمهور را انتخاب می کرد و در انتخاب آنها ، کاملا گرایشش به کمونیسم مشهود بود که همین مخافت بسیاری از یادانش را برانگیخت. مثلا هوبر ماتوس ، یکی از اعضای جنبش کوبا، وقتی که دید جنبش کوبا در حال تغییر به کمونیسم است مخالفت خود را ابراز کرد و خطاب به کاسترو گفت :

"مردان بزرگ وقتی دست به بی عدالتی می زنند کوچک می شوند .
بخاطر داشته باش که افراد از بین می روند ولی تاریخ همه اعمالشان را گرد می آورد و داوری می کند.
فیدل! اکنون تو داری انقلاب را به خاک می سپاری! کمک کن تا انقلاب را نجات دهیم !"

که البته این سخنان بی پاسخ نماند و ماتوس به 20 سال زندان محکوم شد و بعد از آزادی هم به آمریکا رفت.

فیدل در مقابل رویکرد آمریکاستیزانه ای که پیش رو گرفته بود ، در سال 1960 ارتباط رسمی با شوروی را شروع کرد و با نیکیتا خروشچف نخست وزیر وقت شوروی دیدار کرد و از همینجا ، کوبا تبدیل به یکی از صحنه های جنگ سرد شد. در همان سال برخلاف تعهدی که داده بود مبنی بر اینکه به دارایی های امریکایی ها در کوبا کاری ندارد، اقدام به مصادره کلیه تجارت ها و دارایی های آنها در کوبا نمود و در مقابل ، آیزنهاور رییس جمهور امریکا نیز تمام واردات شکر از کوبا را قطع کرد که این موضوع ضربه ای سهمگین برای کوبا بود چون اقتصاد کوبا به شدت وابسته به صادرات شکر بود. ولی از سوی دیگر ، شوروی کاملا فیدل را به رسمیت شناخت و با او مستقیم وارد مذاکره شود و نیروهای آموزشی نظامی شوروی برای آموزش وارد خاک کوباشدند. بعد از اقدامات امریکا سفیر خود را فراخواند و صادرات دارو ، مواد خوراکی و تجهیزات پزشکی به کوبا را قطع کرد و روابط دیپلماتیک خود را به طور رسمی در سال 1961 با کوبا قطع کرد که این موضوعات به شدت فیدل کاسترو را دچار مشکل کرد و سالهای بعدی سالهایی به شدت دشوار برای فیدل و کوبا بود .
به قول برخی ، فیدل کاسترو در این سالها مردم را به جای غذا با وعده و خیال پردازی تغذیه می کرد . از یک سو این مسایل و معضلات اقتصادی نارضایتی مردم کوبا را همراه داشت و از سوی دیگر ، امریکا به شدت ناخشنود بود که یک کشور کمونیستی و وابسته به شوروی در فاصله 150 کیلومتری او باشد . و همین زمینه شکل گیری ایده سرنگونی دولت کاسترو توسط سازمان سیا شد ، سازمانی که در سال 1947 با هدف مقابله با گسترش کمونیسم تاسیس شده بود.
این ایده با حادثه جزیره خوک ها در سال 1961 عینیت پیدا کرد و شورای انقلابی کوبا متشکل از کوبایی های تبعیدی امریکا و حمایت صددرصد امریکا و سیا تشکیل شد و بنا شد که از طریق خلیج خوکهای کوبا حمله آغاز شود . اطلاعات عملیات از طریق نیروهای سری شوروی و برخی نفوذی ها لو رفت و در عرض کمتر از 72 ساعت فیدل موفق به سرکوب مهاجمان شد .
در واقع این عملیات کمک ارزنده ای بود به فیدل در جهت مستحکم کردن انقلابش. هرچند که در سالهای بعد کوبا وضعیت چندان خوبی روبرو نبود و وضعیت نامناسب اقتصادی ، باعث شده بود که محبوبیت فیدل هم تحت الشعاع قرار گیرد. یکی از سهمگین ترین و فاجعه بارترین اتفاقات برای کاسترو؛ فروپاشی شوروی در سال 1990 و با این رخداد ، فیدل بزرگترین پشتوانه خود را از دست رفته می دید. بعد از فروپاشی شوروی ، فیدل شروع به برقراری روابطی با کشورهای دیگر بخصوص کشورهای جهان سوم نمود که البته تاثیر به سزایی روی زندگی مردم کوبا نداشت. همین مشکلات اقتصادی باعث شد که فیدل برخی از سخت گیری های سالهای اولیه انقلاب را تعریل کند . مثلا بعد از گذشت سالها، درهای کوبا به روی گردشگران باز شود تا منبع درآمدی جدیدی ایجاد شود

پس از پیروزی انقلاب کوبا ارنستو چه گوارا ، مدتی را به عنوان سیاستمدار در کوبا فعالیت کرد ولی روحیه او با یکجا ماندن سازگار نبود و با هدف صدور انقلاب به کشورهای امریکای لاتین به بولیوی رفت که البته هیچگاه نتوانست به این هدفش برسد و در سال 1967 توسط کماندوهای بولیویایی که توسط سازمان سیا و در امریکا تعلیم دیده بودند به قتل رسید هرچند که بعد از مرگش به اسطوره ای انقلابی تبدیل شد. سال‌ها از محل دفن چه‌گوارا اطلاعی در دست نبود تا اینکه در سال ۱۹۹۵ یک ژنرال بولیویایی که در عملیات دستگیری او شرکت داشت مکان دفن او را فاش کرد و بقایای جسد او در سال ۱۹۹۷ به کوبا انتقال یافت و در سانتا کلارا دفن و بنای یادبودی برای او سخته شد که امروزه یکی از جاذبه های کوبا برای توریست هایی است که به آن کشور سفر می کنند. "

تا سال 2006 فیدل کاسترو شخصا در راس قدرت بود ولی در این سال برادر خود رائول کاسترو را به عنوان رییس جمهور منصوب کرد. رائول مواضع ملایم تری داشت و در دوران او بود که بعد از حدود 60 سال ، در سال 2016 ، رییس جمهور وقت امریکا، باراک اوباما به کوبا آمد و با رائول ملاقات کرد که البته با روی کار آمدن ترامپ ، روند روابط دوباره کند و تیره شد . فیدل در سال 2016 در سن 90 سالگی از دنیا رفت و جسدش بنابر وصیت خودش ، سوزانده شد. کاسترو یکی از بحث برانگیزترین شخصیت های تاریخ معاصر است . طرفدارانش او را به شدت تقدیس می کنند و او را قهرمان جنگ علیه امپریالیسم امریکا می دانند ولی در مقابل گروهی او را دیکتاتوری تمامیت خواه قلمداد می کنند که در بسیاری از موارد به وضوح اقدام به نقض حقوق بشر کرده و باعث تضعیف اقتصاد کوبا و انزوای این کشور شده است . بعد از گذشت سالها از انقلاب کوبا ، عموم مردم کوبا نگاهی مثبت به انقلاب ندارند و دستاوردهای انقلاب را برای کوبا مثبت ارزیابی نمی کنند هرچند باید به این مو ضوع هم اشاره کرد که کوبا در این سالها در زمینه هایی نظیر آموزش و سواد عمومی و بهداشت رشد و پیشرفت چشمگیری داشته است . بسیاری از مردم کوبا معتقدند که ترس ، میراث چه گوارا و کاسترو برای مردم کوبا بوده است و در کوبا مفاهیم ایدئولوژیک ، بر هر چیزی ارجحیت دارد و متاسفانه بر هر اقدام اعتراض آمیز ، اتهام حمایت شده توسط امریکا زده می شود.

موسیقی و رقص جزیی جدایی ناپذیر از فرهنگ مردم کوباست و تاریخ پرفراز و نشیب و پرچالش آنها باعث نشده که مردم کوبا ، شاد بودن و شاد زیستن را کنار بگذارند و با اینکه کوبا از لحاظ سطح زندگی ، اصلا کشور مرفه و به روزی نیست ولی مردم کوبا ، بسیار خونگرم و دوستانه اند.

 

 

 

 

از همان سالهایی که کوبا توسط امریکا تحریم شد ، ورود اتومبیل به کوبا محدودشد و همین موضوع ، امروزه تبدیل شده به یکی از جاذبه های کوبا وقتیکه در خیابان ها ، قدم می زنید به وفور با ماشین هایی مواجه می شوید که حداقل متعلق به شصت سال قبل هستند و جالب اینجاست که مردم کوبا ، بسیار در حفظ و نگهداری آنها ماهرند هر چند که طی سالهای اخیر که اندکی روابط کوبا با امریکا بهتر شده ، تعداد ماشین های جدید نیز در خیابانها دیده می شود.

یک نکته عجیب در کوبا ، بحث دو پولی بودن کوباست. یعنی در کوبا دو واحد پول وجود دارد : پزو (کوب) که مخصوص مردم کوباست و کوک ( cuc ) که تقریبا معادل یک دلار امریکاست و مختص خارجی ها. در کوبا تقریبا همه چیز تحت نظر دولت انجام میشود و دولت خود را موظف می داند به تامین معیشتی حداقلی همه مردم . و به همین دلیل است که باینکه سطح درآمد در کوبا بسیار پایین است (در سال 2015 ،حداقل دستمزد ماهانه 687 پزوی کوبایی معادل 27 دلار امریکا ) ، ولی بسیاری از اقلام مورد نیاز آنها از طریق کوپن های دولتی تامین میشود و همچنین به بسیاری از موارد ، سوبسید تعلق میگیرد به عنوان مثال هزینه تلفن و برق و گازی که کوبایی ها پرداخت می کنند، تنها 2 دلار در ماه است و یا اینکه همه کوبایی ها از دولت غذای مجانی دریافت می کنند و دولت تمام داروها را پوشش می دهد . تحصیل رایگان ، مالیات خدمات و منازل صفر و نرخ اجاره مسکن کاملا کنترل شده است و دولت با سیاست فراهم کردن منزل برای همه ، شرایطی را فراهم کرده است که تقریبا هیچ کوبایی بی خانمانی وجود ندارد.

طی سالهای اخیر ، یک سری مشاغلی در کوبا رونق پیدا کرده است و از طریق آنها درآمد جانبی افراد زیاد شده که یکی از حوزه هایی که در این زمینه بسیار تاثیر مثبتی داشته ، حوزه توریسم و مشاغل این حوزه نظیر اقامتگاه، رستوران، کافه و ... هستند. به عنوان مثال امروزه ، یکی از منبع های درآمدی مردم عادی ، اجاره دادن خانه هایشان به توریست های خارجی است که البته کاملا تحت نظارت و با مجوز رسمی دولت است و بخشی از درآمد نیز به دولت تعلق می گیرد . وقتی در خیابانهای شهرهای مختلف کوبا قدم میزنید به وفور با خانه هایی برخورد می کنید که اصطلاحا کازا (Casa ) نامیده می شود و آمادگی میزبانی از مسافران را دارند. و جالب اینجاست که اکثر گردشگران خارجی بیشتر تمایل به اقامت در کازا دارند در مقایسه با هتل ها . هتل ها در کوبا از استاندارد بالایی برخوردار نیستند و به نسبت خدماتی که ارایه می دهند ، بسیار گران هستند و در نقطه مقابل ، اقامت در کازا ، این امکان را به گردشگر می دهد که از نزدیک فرهنگ کوبایی را لمس کند و با اهالی خونگرم و مهربان این کشور امریکای لایتن بیشتر دمخور شود و در عین حال تا حدودی در هزینه های سفرش صرفه جویی کند. بیشتر تولیدات کوبا و همینطور بیشتر نیروی کار کوبا تحت کنترل دولت هستند و حتی مراکز خصوصی هم درآمد خود را باید به دولت دهند تا پس از کسر مالیات هزینه هایشان را پرداخت کند ..

 

 

 

دولت کوبا به موضوع تحصیل و آموزش و همینطور بهداشت عمومی بسیار اهمیت می دهد و از همینجاست که مثلا متوسط سالهای تحصیل افراد بالای 25 سال کوبا ، 11 سال است که از این جهت کوبا در جایگاه سی ام جهان قرار دارد و میزان بیسوادی در کوبا تقریبا نزدیک به صفر است . در کوبا هنوز کسانی هستند که فیدل کاسترو و دیدگاههای انقلابی او را تحسین می کنند ولی اغلب مردم و بخصوص جوانان ، خود را قربانیان سرکوب شصت دهه ای می دانند و به عدم آزادی بیان و عقیده ای که سالهاست در کوبا حاکم است معترضند و در سالهای اخیر گروههای مختلفی تشکیل شده اند که برخلاف خواسته دولت ، به فعالیت های مدنی مشغولند که یکی از معروفترین آنها زنان سفیدپوش کوبا هستند . آنان که همسران و اعضای خانواده مخالفان زندانی هستند ، هر یکشنبه با لباس سفید که در واقع سمبل صلح خواهی آنهاست گرد هم می آیند . این گروه در سال 2003 تشکیل شد و همچنان با وجود همه دستگیری ها و سرکوبی که توسط حکومت انجام میشود ، همچنان به کنشگری هایشان ادامه داده اند .