چندین کیلومتر از شهر خارج شدیم و رسیدیم به جاده‌ای که در ابتدای آن، آتقی ایستاده و با گویش اردکانی بهم خوشامد میگه.

 می‌ریم جلوتر و می‌بینم به‌به.
 چه شلوغ‌پلوغه و جمع همگی‌ هم که جمع‌ه.
 از ماشین پیاده می‌شم و خدیجه‌گُلی میاد به استقبال‌مون.
 مثل همه اهالی این دیار با گرمی و مهربونی خوش‌وبش میکنه و میگه : کاش زوتر خبر داده بودین سرو وضعم رو مرتب کرده بودم.
می‌خندم و می‌گم دیگه چیو قرار بود مرتب کنی. به این قشنگی هستی که.

نگاهی می‌اندازم به آدم‌های که ایستادن کنارمون و بهش می‌گم نمی‌خوای معرفی‌مون کنی ؟

شروع می کنه به معرفی تک‌تک شون و خیلی خلاصه در حین معرفی، یه مختصری هم از قصه زندگی‌شون برام می‌گه.

 ایشون آقا غلامه و خانمش، بانو...
صداشو میاره پایین و یواشکی اضافه می‌کنه :
آقاغلام، بانو رو بعد سالها زندگی مشترک جاگذاشت و ولش کرد. بانو، مریض و زار شد و سال‌های سختی داشت. ولی نمی‌دونم چی شد که غلام بعد چندسال دوباره برگشت به بانو و حالا سالهاست که دوباره با هم زندگی می‌کنند ...
بهش  می گم می خوای یه عکس با بانو و غلام ازتون بگیرم ؟
میخنده و می ره وسط شون می ایسته.

 

کمی می‌ریم جلوتر و با تعجب خیره می‌شم به آقایی که وسط ایستاده و دوتا خانم از دوطرف دست‌هاش رو گرفتن . خدیجه‌گلی متوجه تعجم می‌شه و درگوشم میگه باباحیدره و دوتا زنهاش. شهین زن اولش بوده و با عشق و عاشقی عروسی می‌کنند ولی از بخت بد، بچه‌اش نمیشه و باباحیدر مجبور میشه زن دوم اختیار کنه. مهین خانم که دختردار می‌شه و سودابه را به دنیا میاره ولی انگار قسمت بوده که شهین هم مادر بشه و بعد بیست سال باردار میشه و همین دوسه سال قبل، همون موقع که کرونا اومد، بچه هم به دنیا اومد و اسمش رو هم گذاشتن کرونا.

یهو چشمم اون وسط می‌خوره به یه خانم بلوند و چشم‌آبی . میگه تانیا خانم از مهمون‌های خارجی‌مونه و با گفتن کلمه خارجی، لبخند بزرگی صورتش رو پر می‌کنه.

دونه به دونه با همگی آشنا می‌شم و همزمان خدیجه‌گلی داره از خودش برام می‌گه. آفتاب ظهر مستقیم داره می‌خوره توی صورتم و پیشنهاد می‌ده بریم خونه یه چای بخوریم. 
 

با هم می‌ریم توی خونه و با شوهر خدیجه سلام و احوالپرسی می‌کنم.
پیرمرد کمی ناخوش‌احوال بود و رختخوابش هم گوشه اتاق پهن بود. خدیجه گفت که سالهاست که مریضه.

خونشون خیلی عجیب و جذاب بود. انگار وارد یه گالری هنری شدم . باور نمیشه دارم اینهمه خلاقیت رو یکجا دارم می‌بینم. برام کمی از هر دری گفت. 
از کارهای هنری و دستی‌اش که با ضایعات و موادبازیافتی درست می‌کنه تا محمدخاتمی که عکسش رو زده بود روی دیوار و می‌گفت خیلی دوسش دارم و خاطرش برام خیلی عزیزه. می خندم و می گم منهم دوسش دارم.

 باعلاقه تک تک المانهای تزیینی خونه رو می‌بینم. از کف زمین و تا خود سقف، انگار امضای خدیجه‌گلی رو روی خودشون دارن.

چون می‌دونم عکس گرفتن رو دوست داره می‌گم می‌خوای بشینی کنار حاجی یه عکس مادام موسیویی ازتون بندازم ؟
می‌خنده و میشینه گوشه رختخواب روی زمین.

کم کم وقت رفتنه . باید آماده بشم که برگردم شهر. چون شب بلیط برگشت دارم به تهران.
 

 موقع خداحافظی رسیده و همه اهالی ایستادن واسه بدرقه.

از گلی و دخترش انار بگیر تا حاجی‌نوروز و پسرش، فیروز .

آقاغلام و بانو هم اومدن.

احتمالا خاطرم عزیز بوده چون حتی آقاماشاالله گنده‌دماغ و بی‌اخلاق و فرشاد که همیشه خدا نشئه است هم اومدن. از تک‌تک‌شون خداحافظی می‌کنم و می‌رسم دوباره به خدیجه‌گلی. بهش می‌گم چه حیف که این کرونای ورپریده هنوز اینجاست و نمی‌تونم همچین محکم و دلِ سیر بغلت کنم . میگه ایشالا دفعه بعد که اومدی، رفته و بغل می‌کنیم همو.

از مزرعه عروسک‌ها خارج شدیم و افتادیم در جاده به سمت اردکان ... به لطف ‌کارخانه‌های ریز و درشت صنعتی که شهر را در محاصره خودشان درآورده‌اند، هوا غبارآلود بود و پر از آلودگی و این یعنی پتانسیل لازم برای حال‌بدی من که بیش از حد حالم به کیفیت هوا گره خورده. ولی جالب بود که حالم خوش بود و تا ساعت‌ها بعدش هم حال خوشم ادامه داشت. حال خوشی که مامانِ عروسک‌ها بهم هدیه داده بود و مصاحبت با اهالی مزرعه عروسک‌ها ...